۹۰/۲۹d
۶
۲۳۲/۱۵b
۶۲/۶۲b
۰۲۹/۰ab
۹۴/۷۷b
۸۰/۵۲b
۷۰/۳۸b
۳/۳۲b
SEM
۰۶۰/۰
۱۷۰/۰
۰۱۳/۰
۲۸۷/۰
۰۱/۰
۰۱۱/۰
۰۱۲/۰
P-value
۰۰۰۱/۰
۰۰۰۱/۰
۰۰۰۱/۰
۰۰۰۱/۰
۰۰۰۱/۰
۰۰۰۱/۰
۰۰۰۱/۰
*- SEM: خطای استاندارد میانگین، a: بخش سریع تجزیه، b: بخش نامحلول قابل تجزیه، a+b: ضریب تجزیه پذیری بالقوه، c: ثابت نرخ تجزیه، تیمار۱: ریشه چغندر علوفه ای، تیمار۲: برگ وطوقه چغندر علوفه ای، تیمار۳: بوته کامل چغندر علوفه ای، تیمار۴: سیلاژ ریشه چغندر علوفه ای همراه کاه گندم، تیمار۵: سیلاژ برگ وطوقه چغندر علوفه ای، تیمار۶: سیلاژ بوته کامل چغندر علوفه ای همراه کاه گندم.
محققان مزایای افزودن کربوهیدراتها را به علوفه ها نشان دادند و بیان کردند که تخمیر در این حالت بهبود مییابد (Ohyama et al., 1975). محققین مشاهده کردند زمانی که لیگنین افزایش مییابد، مقدار تجزیه پذیری مؤثر کاهش مییابد همچنین، ممکن است با کاهش سرعت عبور این گونه از شکمبه، مدت زمان ابقاء آن در شکمبه بیشتر شده است و در نتیجه میزان تجزیه پذیری مواد نامحلول (b) بهبود یافته است (Rumsey and Lindahl, 1982). تجزیهپذیری پروتئین ریشهها در شکمبه بالا و در حدود۸۰ تا ۸۵ درصد میباشد. چغندرعلوفهای در مقایسه با چغندرقند دارای پروتئین خام بیشتر و قابلیت تجزیهپذیری بیشتر است(صوفی سیاوش، ۱۳۸۸). تجزیهپذیری مؤثر چغندرعلوفهای برای ۰۲/۰ ،۰۵/۰، ۰۸/۰ به ترتیب ۳/۷۶ ، ۷/۵۶ و۲/۶۰ درصد گزارش شد(Jenkinson . B. A. B, 2013) .
۴-۵-آزمون خوش خوراکی به روش کافه تریا:
برای این منظور تیمارهای مورد بررسی به مقدار ۳ کیلوگرم در ظروف پلاستیکی با اندازه و رنگ یکسان به طور تصادفی در اختیار ۵ راس بره نر بالغ با وزن بدنی و سن حدود یکسان قرار گرفته و پس از زمان ۲۰ دقیقه ظروف جمع آوری شده و مقدار مصرف شده در ۳ تکرار اندازهگیری میشود. گوسفندها به مدت یک هفته با جیره شامل چغندرعلوفهای کامل در یک دوره عادت پذیری تغذیه شدند. سپس دادههای حاصل در یک طرح کاملاتصادفی با ۶ تیمار و ۳ تکرار مورد بررسی قرار میگیرد. مطالعات محققان بر روی لگوم ها وگراس هانشان داده شده است که برگ های گیاه بیش از ساقه های گیاه مورد چرا قرار می گیرند و هرچه نسبت برگ به ساقه بیشتر باشد آن گیاه خوشخوراک تر است. با توجه به اینکه در شرایط و مراحل فنولوژیکی یکسان، گیاهان پربرگ و بوتهای دارای پروتئین بیشتری نسبت به ساقه و برگ گراس ها هستند این امر باعث افزایش خوشخوراکی میشود Hendrickson and Asmussen., 1981)). قدسی رائی (۱۳۷۶) عوامل مؤثر بر خوشخوراکی گونه های مهم مرتعی منطقه چهار باغ گرگان را در سه مرحله رویشی، گلدهی و پایان رشد در ارتباط با ۵ گونه مهم مرتعی برای گوسفند مورد مطالعه قرار داده و تأثیر مواد شیمیایی و برخی عوامل مورفولوژیکی گیاهان را بر خوشخوراکی آنها بررسی کردند. نتایج ایشان نشان داد که مقدار فیبر خام، پروتئین خام، نسبت وزنی برگ به ساقه و قدرت کشش برگ از جمله عوامل مؤثر بر خوشخوراکی اکثر گونه ها بود. محققان دیگری گزارش کردند که ترکیبات گیاه مانند تانن و فیبر هر چه بیشتر باشد خوشخوراکی گیاه کاهش می یابد (Alonso Diaz., 2008). نتایج حاصل از آزمون فوق به شرح ذیل حاصل گردید. بیشترین درصد خوش خوراکی مربوط به تیمار یک که شامل ریشه چغندرعلوفهای بود وکمترین خوشخوراکی مربوط به تیمار۲ که شامل برگ و چغندرعلوفهای بود در بین تیمارهای سیلو شده بیشترین خوش خوراکی مربوط به تیمار ۴ که شامل سیلاژ ریشه چغندرعلوفهای همراه کاه بود، وکمترین خوش خوراکی دربین تیمارهای سیلو شده مربوط به تیمار ۵ که شامل سیلاژ برگ و طوقه چغندرعلوفهای بود. که در مجموع اختلاف معنیداری بین تیمارهای مختلف وجود داشت(۰۵/۰>P). بسیاری از محققان رابطه بین کیفیت علوفه وترجیح غذایی دام را بررسی کردهاند. برخی محققان نظیرJohnson,1988),(Barascak,1994),),(Marten et al.,1987),
(Owen-smith and Cooper, 1987),(Smith and Hubbard, 1954) ,(Jones et al,1994) دریافتند که عوامل شیمیایی گیاهان برروی خوشخوراکی آنها تأثیری ندارد.در مقابل محققانی مثل،(Heady,1964),(Ghererdi 1991),(O Readgain 1993), دریافتند که ترکیبات شیمیایی گیاهان با خوشخوراکی آنها بسیار مرتبط است. بنا به اظهارت (Willms,1978),(Arzani,2009) ترکیبات شیمیایی گیاهان از عوامل مهم تعیین کننده خوشخوراکی گونه های گیاهی است.
