دل گفتم و این دل، سجّاده­ی مکّه‌ست تسبیح مدینه‌ست، مُهر عتبات است
(قزوه، ث، ۱۳۹۰: ۱۳۹)
تویی جواز نماز دل شکسته­ی من تویی رکوع و تویی سجده و قیام، امام!
(همان: ۲۴۰)
شکسته پشت مدینه، شکسته پشت بقیع شکسته است دل مسجدالحرام، امام!
(همان: ­۲۴۰)
وطن! قبله­ی می‌پرستان، تویی می و ساقی و جام مستان تویی
(همان: ۲۸۶)
زمینت پر از نخل و سرو است بید اگر آسمانت پر است از شهید
(همان: ۲۸۶)
شراب و ساقی و میخانه بود ظرف نبود همین که دور آمد، پیاله پیدا شد
(همان: ۱۳۳)
سلام ای مست مست مست، ای مست خم هستی سلامت می کنم ساقی! اگر هشیار، اگر مستی
(قزوه، ح، ۱۳۹۰: ۵۵)
باده به دست تو کیست؟ طفل شهید جنون پیر غلام تو کیست؟ عشق علیه­السلام
(همان: ۳۵)
ساقی بی­دست شد، خاک زمی مست شد میکده آتش گرفت، سوخت می و سوخت جام
(همان: ۳۶)
شراب و ساقی و میخانه بود و ظرف نبود همین که دور تو آمد، پیاله پیدا شد
(همان: ۲۹)
ماه شعبان و رجب، نم نم اشکی شد رفت خانه ابری ست خدایا! رمضان را چه کنم؟
(قزوه، ث، ۱۳۸۹: ۳۵)

۳-۲-۳-۷-تضاد و طباق

تضاد و طباق نیز در آثار منظوم قزوه دیده­می­ شود ولی اینکه این آرایه ادبی نیز از ویژگی ادبی قزوه محسوب شود جای تردید است چرا که این صنعت زیاد در آثار قزوه دیده­نمی­ شود.
پایان من‌ و دل، آغاز شگفتی‌ست می‌میرم‌ و مرگم در قید حیات است
(همان: ۱۳۹)
هرچند که در شکّ شما نیز یقینی‌ست من مانده‌ام این دین که شما راست، چه دینی‌ست؟
(همان: ۱۴۰)
دری از غیب وا شد، بسته شد، دستِ تو پیدا شد به روی ما گشود در، به روی غیر، در بستی
(همان: ۱۳۷)
یادش به خیر/ تلخ وشیرین/ داریوش وگوگوش. (قزوه، ج، ­۱۳۹۰: ۴۹)
ای گندم بی‌معصیت، ای عصمت معصوم دستان تو باغی­ست پر از سیب رسیده
(همان: ۱۱۸)
عطار زمان! تیغ زبان تیز کن امشب خواب مغولان دیدم و سرهای بریده !
(قزوه، ث، ۱۳۹۰: ۱۱۸)
روزگاری‌ست که نان می‌برم از سنگدلان دیرگاهی‌ست که گل می‌خرم از خار و خسان
(همان: ۱۲۳)
دو کوچه آن طرف‌تر بپیچ سمت لبخند/ در این آدینه لبریز از آغاز گل، شاعر!/ شروع تازهای در بیت پایان تو می­چرخد. (همان: ۸۹)

۳-۲-۳-۸-حس­آمیزی

از دیگر صناعات ادبی که قزوه در آثار منظوم و منثور خود استفاده است، صنعت ادبی حس­آمیزی است. اما به دلیل استفاده کم از این صنعت در آثار منظوم، نمی­ توان این صنعت را از ویژگی ادبی منظوم قزوه محسوب کرد.
شفیعی کدکنی در کتاب صورخیال در شعر فارسی در تعریف این آرایه ادبی آورده است « یکی از وجوه برجسته­ی ادای معانی از رهگذر صورخیال، کاری است که نیروی تخیل در جهت توسعه لغات و تعبیرات مربوط به یک حس انجام می­دهد، یا تعبیرات و لغات مربوط به یک حس را به حس دیگری انتقال می­دهد» (شفیعی، ۱۳۷۵: ۲۷۱)
با این تعریف به چند مورد از این صنعت ادبی استفاده شده در آثار منظوم قزوه اشاره می­کنیم.
سرانجام یک روز بوی سکوتم/ خبر می‌برد مرد همسایه‌ام را. (همان: ۳۱۱)
و شب بی‌صدا می‌خورد/ سایه ام را… (همان: ۳۱۱)
بر گشته ام امشب به خود از راه نشابور شیرین دلکم یک دو دهن شور بخوان، شور
(همان: ۱۰۰)
شبی تب داشتم، رفتی قرص ماه آوردی برایم شیشه ای از عطر بسم الله آوردی

(همان: ۹۰)

۳-۲-۱-ویژگی­های فکری علیرضا قزوه